Rozdział 1

,,Nareszcie w domu"

  Z pewnością każdy mieszkaniec wioski Hogsmeade przywykł do widoku tabunów dzieci wyłaniających się z ekspresu Londyn-Hogwart. Działo się tak od wielu lat, zawsze pierwszego września o tej samej porze. Dla jedenastolatków zaczynała się właśnie najwspanialsza przygoda życia, chociaż jeszcze o tym nie wiedzieli. Szkoła Magii i Czarodziejstwa  dawała wiele nowych możliwości, których jeszcze nie zaznali. Prowadzeni przez prefektów wsiadali do łódek obserwując z przestrachem okazały zamek znajdujący się przed nimi. Dla wielu starszych uczniów jadących powozami zaprzęgniętymi w testrale, było to nic innego, jak powrót do domu.

  Właśnie tak czuła się Lily Evans, prefekt rozpoczynająca szósty rok nauki. Z wielką radością oczekiwała dnia, w którym po dwumiesięcznej przerwie znowu przekroczy progi tej wspaniałej szkoły.

   Rudowłosa nie przywiązywała wagi do rozmowy, jaka toczyła się w powozie. Jej myśli kręciły się wokół Pottera vel Napuszonego Łba, który brał udział w małej potyczce słownej wraz ze swoim najlepszym przyjacielem, Syriuszem. Nie było w całym Hogwarcie nikogo, kto nie wiedział o tym, z jaką determinacją okularnik uganiał się za Rudą. Jednakże jego względy zawsze były odrzucane. Ich ostatnie spotkanie było na tyle burzliwe, że pod koniec piątej klasy zielonooka nawet sobie nie wyobrażała, że będzie w stanie odezwać się do Pottera przez najbliższe pięćdziesiąt lat. Jednak te dwa miesiące wiele zmieniły w jej życiu. Przyzwyczajana do codziennych miłosnych wyznań na papierze, wręcz czuła się oszukana za każdym razem zastając jedynie listy od przyjaciół. Nawet Black postanowił skrobnąć do niej parę zdań, a raczej długich tekstów! Brakowało jedynie listów od Jamesa.

   Na samym początku było jej to na rękę, w końcu sama nie miała zamiaru się do niego odzywać. Wciąż powtarzała, że go nienawidzi! Podczas setnego wyznania tego uczucia stwierdził, że nienawiść jest lepsza niż nic. Tak więc, Lily musiała przyznać, że Rogacz nie był jej obojętny. Ignorując to jednak, próbowała cieszyć się życiem i przyjmować je takim, jakie jest. W drugim miesiącu plan zszedł na panewce. Dziewczynie po prostu zaczęło brakować Pottera i uwagi, jaką jej poświęcał. Tysiąckrotnie rozważała napisanie do niego, za każdym razem jednak list lądował w koszu na śmieci. Świadomość, że mogła go śmiertelnie do siebie zrazić, że nie usłyszy już znajomego ,,Evans, umówisz się ze mną’’ była dla niej czymś nowym i… strasznym! Do września dotrwała na skraju niemalże załamania nerwowego. Ale jej duma nie pozwalała jej powiedzieć: ,,Tak,  tęsknię za Potterem! Popełniłam błąd”, o nie! Zamiast tego tłumaczyła sobie samej, że tak naprawdę czeka na spotkanie z przyjaciółmi, w końcu tak dawno ich nie widziała – to też była prawda, lecz niekompletna.

   Sam James, choć po kłótni ze swoim osobistym Słońcem nie nadawał się do życia, teraz wydawał się być wyluzowany. Wciąż pamiętał kłótnię, która zmieniła wszystko w jego dotychczasowym postępowaniu. Nie mógł ot tak zapomnieć.

   W jedną chwilę spacer po błoniach zamienił się w piekło. Słowa wymawiane były szybko i pod wpływem chwili. Atmosfera gęsta tak, że mogłaby być krojona nożem dawała znać o zbliżającym się deszczu.

  –  Czy ty nie rozumiesz, że nigdy nie będę w stanie cię pokochać? Ani nawet polubić?! – powiedziała dziewczyna, której zielone oczy ciskały błyskawicami w stronę Pottera.

  – Zacznijmy jeszcze raz! Każdy popełnia błędy, Liluś, zrozum… – tłumaczył się okularnik.

  – Nie nazywaj mnie tak! – krzyknęła. Odcień jej twarzy przypominał buraki. W powietrzu pojawiły się pierwsze krople deszczu. – Błędem było to, że zgodziłam się, abyśmy byli przyjaciółmi! To, że cię poznałam, James.

  – Nie rób mi tego, Lily, kocham cię…

  – Nie jesteś zdolny kochać. Nie mnie. – wycedziła. Mżawka przerodziła się w burzę. Oboje byli mokrzy.  Oboje nie widzieli swoich łez. – Miałam rację! Znowu! Proszę cię… – zaczęła, jakby bardziej miękko. – zniknij z mojego życia. Zapomnij o mnie. Raz na zawsze.

    – Nie mogę tego zrobić – padł na kolana – przecież wiesz! Lilyanne, ja nie mogę bez ciebie żyć. Zacznijmy od nowa!

    – Nigdy nie byłeś mi bardziej obojętny niż teraz, Potter. – rzekła Evans z pogardą w głosie i odeszła, a raczej pobiegła w stronę zamku, zostawiając chłopaka oniemiałego i samotnego.

  Nigdy nie zrażał się niepowodzeniami w zdobywaniu serca Rudej. Prędzej czy później obojgu przechodziło, aczkolwiek tym razem naprawdę go to zabolało. Był w stanie znieść dla niej wszystko, kochał Lily taką miłością, na jaką go tylko było stać. Całe wakacje przeleżał na plecach gapiąc się w sufit rozważając to, czy się do niej odezwać. Tak bardzo tęsknił. Mimo, że serce Pottera wypełniał żal i smutek, wybaczył jej – nie mógł inaczej. Chociaż podjęcie tej decyzji sprawiło mu już i tak wiele bólu postanowił zastosować się do prośby Rudej i dać jej spokój, chociaż czasowo. Niech pożyje życiem bez Jamesa Pottera! – postanowił i z wielkim trudem udawało mu się. Huncwoci skutecznie odwracali jego uwagę i chociaż decyzji nie popierali, zaakceptowali ją. W końcu to dotyczyło tylko Evans i Pottera. Już podczas pierwszego spotkania na dworcu miał ochotę olać to, co wcześniej mówił i podbiec do dziewczyny.

   – Hogwart! Tyle znakomitych kawałów do zrobienia! – krzyknął Syriusz, zadzierając ręce do góry. – Mamy ręce pełne roboty, prawda Luniu?

   James nie słuchał rozmowy, gdyż był zajęty wypatrywaniem Evans. Nie zauważył nawet, kiedy trzy czwarte Huncwotów poszło się przywitać z Meadowes i MacDonald. Zobaczył JĄ, jak wyłaniała się zza filaru. Serce stopniało mu na widok roześmianej twarzy oraz burzy kasztanowych włosów, które układały się w błyszczące fale i… Ich spojrzenia się zetknęły. Rogacz momentalnie przybrał na twarz maskę obojętności, a kosztowało go to wiele woli. A Lily, co dziwne, spojrzała najpierw na Jamesa z mieszaniną smutku… i jakby nadziei, tak dobrze widocznej w przygaszonym spojrzeniu. Chłopak mógłby przysiąc, że gdyby dłużej patrzył w te zielone oczy nie wytrzymałby naporu ich spojrzenia. Pokręcił głową z dezaprobatą i odszedł.

   Dla Lily, która miała nadzieję na ,,Cześć, Evans!” był to jak piorun w sam środek pięknego dnia. Doskonale wiedziała, że nie będzie jej łatwo udobruchać Pottera, jeśli chciała mieć z nim jakikolwiek kontakt. Dyskretnie otarła łzę i przybierając na twarz uśmiech pobiegła w kierunku przyjaciół. Wzięła w objęcia najpierw Dorc, a potem kolejno Emmelinę, Marlenę i Mary, następnie wyściskała każdego z Huncwotów. Peter zareagował rumieńcem, a Syriusz, jak to Syriusz powiedział:

  – Wiedziałem, że się za mną stęskniłaś, ale żeby aż tak, kotku? – zaśmiał się. – No siemasz Evans, jak wakacje?

#

  Siedząc w powozie, James starał się ignorować rudowłosą jak tylko potrafił, ale było to sprzeczne z jego naturą! A z naturą igrać nie wolno. Mimo usilnych starań, rzucał, co jakiś czas ukradkowe spojrzenia w jej stronę, z nadzieją, że ona będzie pochłonięta czymś tak, żeby go nie zauważyła.  Chciał być jak najbliżej niej, ale musiał, chociaż spróbować uszanować jej prośbę.   Zagryzł wargę na widok malinowych ust, których smak dane mu było kiedyś poznać. Spróbował nie uśmiechnąć się do siebie na wspomnienie czerwonego śladu dłoni na jego policzku. Nadaremno.

  – A ty, z czego się tak cieszysz? – zapytał Syriusz badawczo przyglądając się przyjacielowi. Potter wzruszył ramionami i rozejrzał się, a mina momentalnie mu stężała, bowiem gapiło się na niego pięć par oczu. Nie, żeby nie lubił być w centrum zainteresowania. Zmarszczył brwi, a Łapa mógłby przysiąc, że słyszy trybyki pracujące ociężale w głowie Rogasia. Odwrócił jednak głowę w stronę Blacka, wymyślając na poczekaniu coś, co wykluczyłoby możliwość swojej choroby psychicznej.

   – Łapciu, jesteśmy w Hogwarcie! – zawołał, a potwierdzeniem jego słów było drobne szarpnięcie, które sygnalizowało o tym, że powód się zatrzymał.

    Lily wysiadła pośpiesznie i złapała Dorcas pod lewe ramię, a Mary pod prawe i odeszła, z nadzieją, że ten rok będzie inny.

   – Nareszcie w domu – wyszeptała.

#

 Tegoroczna ceremonia przydziału trwała dłużej niż zwykle. Wydawało się wręcz, że tych jeszcze nieprzydzielonych wcale nie ubywa! Syriusz pokręcił głową dezaprobatą i złapał się za brzuch, który jak na zawołanie zaburczał głośno.

  – Raaaaaaaaanyyyyy! Konam z głodu – zawył. – Ile to wszystko może trwać? Ja rozumiem, że bachorów niesamowicie dużo w tym roku, ale czy ta stara, zrzędliwa, brzydka… – zaczął, ale usłyszał za sobą pojedyncze chrząknięcie, tak charakterystyczne dla opiekunki Gryffindoru – …yyhmm zadbana, śliczna i wspaniała prawie jak nasza ukochana profesor McGonagall Tiara mogłaby się trochę pośpieszyć?

 – Masz szczęście, że nie macie jeszcze żadnych punktów Black, bo zaraz byście je stracili! – powiedziała Minerwa i odeszła dumnym krokiem w kierunku stołu nauczycielskiego. Tymczasem stół Gryfonów zatrząsł się od śmiechu.

 – Syriusz ma rację – powiedział Remus bawiąc się serwetką. – Powinni już dawno skończyć. 

  – Taaa. Ja też jestem głodny – dodał Peter.

  – Tobie to akurat głodówka się przyda, co nie Rogacz? – Syriusz spojrzał na przyjaciela, który gapił się tępo w miejsce, gdzie jakiś pierwszak siadał właśnie na stołku, cały zdenerwowany. – Wiesz, jakbym cię nie znał, pomyślałbym, że naprawdę cię to interesuje – zaśmiał się, jednak nie usłyszał odzewu ze strony okularnika.

  Zero poparcia, pomyślał i spojrzał na dziewczyny, które zawzięcie dyskutowały o jakimś modowym czasopiśmie, czego jednak nie mógł potwierdzić, bo jak to facet, słyszał jedynie: bla, bla, bla, bla! Och, jakie to typowe, stwierdził.

  Wyprostował się i poprawił przydługą grzywkę opadającą z nonszalancją na czoło. Na twarz przybrał szelmowski uśmiech.

  – No, co tam, drogie panie? – zapytał i mrugnął do Dorcas, która spłonęła rumieńcem. Niestety, nie z wrażenia.

  – Black, nie widzisz, że rozmawiamy? – warknęła Czarna i rozejrzała się za czymś, co mogłaby w niego rzucić.

  

  Dorcas Meadowes należała do ścisłej czołówki najatrakcyjniejszych dziewcząt w szkole. Miała długie, czarne włosy, które  w falach opadały jej na plecy. Jej cera była była ciemna, co mogło być też skutkiem wakacji w Hiszpanii. Dużymi, brązowymi oczami świdrowała wszystko wokół przyprawiając chłopaków o palpitacje serca. Czy tego chciał, czy nie chciał, Blacka też. 

 Była to najlepsza przyjaciółka Lily Evans, zaraz obok Mary McDonald i Emmeliny Vance.

 – Daj spokój, Dorc. – Emmelina złapała ją za ramię przywracając do porządku. Postanowiła kontynuować przerwaną przez Huncwota rozmowę. – Nigdy nie słyszałam o tej linii kosmetyków. Kupiłaś?

 – Tak, nie żałuję nawet. Efekty były znaczenie lepsze, niż kiedy korzystałam tych od Mademoiselle C.

 – Efekty znacznie lepsze, bla bla bla, tych od Mademoiselle C! – zapiszczał Black, naśladując głos przedmówczyni. Zamilkł natychmiastowo widząc jej spojrzenie. Po krótkiej chwili powiedział: – Przestań, Meadowes. Przecież tobie nie są potrzebne kosmetyki!

 Dorcas zaczerwieniła się.

 – Trafny komplement! – przyznała Lily i przybiła Syriuszowi piątkę, a stół Gryfonów ponownie rozbrzmiał śmiechem. McKinnon pokręciłą głową.

 – Witam was na rozpoczęciu kolejnego roku nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart – rozległ się donośny głos Dyrektora. Każdy przerwał prowadzoną przez siebie rozmowę. – Mam nadzieję, że będzie tak owocny jak poprzedni. Chodzi nie tylko o oceny, jak i dobrą zabawę. – uśmiechnął się i spojrzał na Huncwotów. – Jak wiecie, żyjemy w mrocznych czasach, w których najważniejszymi wartościami zdolnymi pokonać zło, jest przyjaźń i miłość. Pamiętajcie o tym. Zanim jednak zaczniecie jeść, chciałbym przypomnieć o pewnych zasadach. Panuje absolutny zakaz wchodzenia do Zakazanego Lasu. I bez wyjątków. Nie ważne czy jesteś pierwszakiem, prefektem czy Huncwotem – mrugnął do chłopaków -  A teraz wsuwajcie! – Zaklasnął, a na stołach pojawiło się jedzenie.

  – Nareszcie! – Łapa zatarł ręce i porwał z najbliższego talerza trochę sałatki, po czym resztę talerza zapełnił zapiekanką. Z uśmiechem na twarzy konsumował pożywienie delektując się każdym kęsem. Tak sam myślał, w rzeczywistości mlaskał niemiłosiernie.

  – Jesz jak świnia, Black!

 – Czo? – zapytał odrywając wzrok od talerza. Dorcas pokręciła głową z     dezaprobatą mrucząc coś o wychowaniu.

    W takiej oto atmosferze minął pierwszy dzień września. 

Witam Was pierwszego września. Jak widać, data z Hogwartu i ta dzisiejsza się zgadzają. 

Wybaczcie mi ten rozdział. Nie lubię go. Jest lanie wody, dlatego jest krótki. Ale to dopiero początek, Gryfoni muszą dopiero się wdrożyć w szkolne życie. W ramach rekompensaty obiecuję dodać następny rozdział jeszcze przed przyszłym czwartkiem. 
Dzisiaj mam dużo spraw organizacyjnych do omówienia, bo lubię gadać i jeszcze bardziej lubię przemowy pod koniec każdego rozdziału:

1. Jak może już zauważyliście w zakładkach: O tej historii oraz w Spisie rozdziałów postanowiłam podzielić opowiadanie na dwa tomy, które będą wyróżniającymi się okresami w  życiu bohaterów. Pierwszy tom opowiada o tym, co dzieje się podczas szóstego i siódmego roku - koniec beztroskich lat Hunctwotów. Natomiast drugi tom będzie przejściem w dorosłość, w brutalne życie, gdzie trzeba martwić się o to co zrobić, żeby przeżyć jak najdłużej, Zakon Feniksa i inne sprawy, o których doskonale wiecie. Postaram się, aby ta podróż była dla Was (i dla mnie również) bardzo przyjemna w czytaniu i dostarczająca emocji.
2. Jak widzicie, jest nowy, zmieniony szablon. Mam nadzieję, lepszy od poprzedniego, który zabawił na blogu tylko kilka dni. Nad tym się napracowałam jak nigdy i chociaż widać drobne błędy jestem z niego zadowolona. 
3. Szaleję, bo zmieniam w kółko czcionki i nie mam pojęcia, którą zostawić, dlatego wybór pozostawiam Wam. Wolicie aktualną (Georgię, rozmiar 12) czy może Verdanę? Jaki rozmiar Wam odpowiada?
4. Na gwałt szukam Bety i dam się za nią pokroić, gdyż nie jestem w stanie wyłapać swoich błędów. Jak czytam po raz enty rozdział, to wariuję i nie mogę wyłapać żadnego, a jestem przekonana, że tam są i chowają się przed moim wzrokiem. Tak więc, jeśli ktoś jest zainteresowany, prosiłabym o kontakt, a na pewno się odezwę. 

Pozdrawiam i życzę miłego powrotu do szkoły, bo rozgadałam się i jeszcze mowa końcowa by była dłuższa od rozdziału, phi!